Ik stem dus D66 sinds 1994 (waarbij ik mijn eenmalige flirt met GroenLinks even negeer). Actief werd ik pas in 2009. Ik vond het toen wel welletjes met aan de zijlijn staan; ik werd lid, samen met mijn broer. En als je dan toch lid bent, dan kun je maar het beste meteen actief worden.

Misschien is dat iets teveel eer. Ik had eigenlijk een wat passievere rol in gedachten, maar werd via de Masterclass binnen de kortste keren de afdeling ingezogen. Eerst lid van het schrijfteam voor de Gemeenteraadsverkiezingen, daarna campagneleider, toen bestuurslid campagne. Zo snel kan het gaan bij D66.

Ik heb vier jaar lang campagne gevoerd. Voor de Gemeenteraadsverkiezingen en de Tweede Kamerverkiezingen van 2010, de Provinciale Statenverkiezingen van 2011, de Tweede Kamerverkiezingen van 2012 (alweer), de Gemeenteraadsverkiezingen van 2014 (ofwel de Moeder Aller Campagnes) en de Europese Parlementsverkiezingen. Tussendoor hadden we ook nog de roemruchte ‘permanente campagne’ en, alsof er te weinig campagnes waren, een door onszelf bedachte midterm-campagne.

Een mooie tijd was het. Word er nu al nostalgisch van, al dat campagnevoeren met al die fijne D66’ers. Zoals ik vroeger bij mijn ouders al wist: D66 is inderdaad de beste en gezelligste partij.

Het bestaan van campaigner leverde ook een aantal wijze lessen op.
1. Flyers uitdelen bij -5 met de oostenwind recht in het gezicht strekt niet tot aanbeveling. Het is ook lastig, met handen waarin geen gevoel meer zit. Daar kwamen we achter in maart 2011, om 7.00 ’s ochtends op Utrecht CS. “Memag ik u een fefeflyer aanbebiedenben?” is daarnaast lastig verstaanbaar voor de mensen.
2. Posters ophangen is soms een frustrerende bezigheid. Tijdens een van de campagnes (ik vergeet welke) maakten we de nacht voor de verkiezingen nog een rondje langs de borden in de binnenstad, met de fiets, een bezem, een berg posters en een emmer behangplak. Wat we niet door hadden: we werden achtervolgd door een boos iemand die al onze frisse posters weer van de borden trok. Daar kwamen we de volgende ochtend pas achter.
3. De vibe, de saamhorigheid die elke campagne weer ontstaat in de laatste weken voor de verkiezingen: daar doe je het eigenlijk voor. Als alles op zijn plek valt en de overwinning in de lucht hangt. Als iedereen hetzelfde doel heeft: zoveel mogelijk flyers uitdelen, wijken canvassen, posters opplakken. Totdat iedereen op zijn tandvlees loopt. Prachtig. Dat zal ik nooit vergeten.

In juni 2014 hield ik op met campagneleider zijn. De cirkel was rond. Het was tijd voor wat nieuws; iets met de provincie misschien? Daarover meer in deel 3.