Mijn vader was ook actief in de partij – niet meteen in een verkozen functie, maar dan toch als meedenker. Hij was onderdeel van een groepje gelijkgestemden. De namen ontschieten me deels. Ik kan mij Theo Timman en Nico Leerkamp nog herinneren en een grote man met een baard en een luide stem die ‘Arie Bombarie’ werd genoemd. Eens in de zoveel tijd kwamen ze langs bij ons thuis in Empe. Mijn ouders en zij praatten dan veel en lang, naar ik aanneem over het land en de partij en hoe het daarmee beter kon. Verder herinner ik mij gelach en wandelingen over de Ganzenkolk en eten en drinken. Ik wist dan misschien nog wel niet wat men uitspookte bij D66, maar het was er gezellig, dat was duidelijk.

Later werd mijn vader gemeenteraadslid voor D66 in de Gemeente Brummen. Dat was in mijn tienerjaren. Mijn vader kon het goed vinden met VVD en vooral CDA. Een van die CDA’ers komt nog steeds elk jaar oliebollen eten bij mijn ouders. Met de PvdA’ers in de gemeente had hij minder. Die zaten er in de ogen van mijn vader vooral voor de macht en hielden zich verder bezig met geldverkwistende prestige-zwembaden. Zij hebben nooit oliebollen gegeten bij mijn ouders.

Mijn ouders vonden andere zaken veel belangrijker. Rechtvaardigheid, eerlijkheid, de vrijheid om zelf vorm te geven aan je leven en respect voor mensen die het anders doen dan jij. Het belang van kunst, cultuur, muziek. En de eeuwige zoektocht naar de nuance. Zaken die me uiteindelijk als vanzelf deden uitkomen bij D66, ook al was die keuze toen ik voor het eerst ging stemmen – in 1994 – misschien meer een reflex. Toen stemde ik D66 omdat mijn ouders dat ook deden en omdat het de beste en gezelligste partij was (en vanwege Van Mierlo); inmiddels stem ik D66 om de redenen die zij toen ook hadden – en nog steeds hebben.

D66 ging, kortom, met de paplepel naar binnen. Het zou alleen wel even duren voordat ik echt betrokken raakte. Daarover meer in Deel 2.